Żałoba
tel. 24h - 71 34 34 909
Czym jest żałoba?
Żałoba to proces jaki następuje po utracie kogoś bliskiego. Samo słowo wywodzi się od łacińskiego „płakać”, co wskazuje na jej ścisłe powiązanie z cierpieniem. Przyjmuje się, że żałoba po rodzicach i współmałżonkach trwa rok, po dziadkach – pół roku, po rodzeństwie – do 4 miesięcy, – po ciotce, stryju lub wuju – 3 miesiące. Niektórzy twierdzą, że żałoba winna trwać przynajmniej 9 miesięcy (tyle ile wynosi czas od poczęcia do narodzenia). Jednak nie tyle ważna jest długość czasu poświęconego na żałobę, ile sposób, głębia jej przeżycia.
Żałoba może przybierać różne formy w odmiennych kulturach. Często towarzyszą jej liczne zwyczaje ułatwiające jak najpełniejsze wyrażenie bólu po stracie (np. noszenie ciemnych ubrań). Dla procesu przezwyciężania bólu związanego ze stratą i żałobą niezwykle cenne są takie obrzędy i rytuały, jak: pogrzeb i jego przygotowanie, osobiste pożegnanie ze zmarłym, spotkanie rodziny i przyjaciół po pogrzebie, okres oficjalnej żałoby, zachowanie pamiątek, a także świadome przeżywanie kolejnych rocznic śmierci. Gdy któraś z bliskich nam osób umiera i zostaje pochowana bez naszego udziału, wtedy w dłuższej perspektywie cierpimy jeszcze bardziej, gdyż zaczynamy dotkliwie odczuwać fakt, że nie pożegnaliśmy się ze zmarłym.
Koniec żałoby
Żałobę można uznać za zakończoną, jeśli człowiek przestał się bać miejsc, ludzi czy okoliczności przypominających o straconym bliskim, nie stara się ich unikać, potrafi obiektywnie ocenić swoje relacje ze zmarłym, dostrzega zarówno ich dobre jak i złe strony (nie idealizuje go, nie wyolbrzymia jego zasług, ale też nie zaniża znaczenia zmarłego), pożegnał się ze zmarłym. Po zakończeniu żałoby nie wraca się do „normy”, do stanu sprzed tragicznych wydarzeń. Rzadko jest to możliwe. Ale możliwe jest osiągnięcie takiej równowagi, która pozwoli się otworzyć na nowe doświadczenia, nowe propozycje i nowe zadania. Wspomnienia i żal po stracie bliskiej osoby pozostaną, ale uczucia te nie będą dominować, pozwalając cieszyć się życiem i realizować kolejne życiowe zadania.
Żałoba jako reakcja psychologiczna
Żałoba jest procesem psychologicznej, społecznej i somatycznej reakcji, stanowiącej odpowiedź na utratę i jej konsekwencję. Jest powszechnie spotykaną reakcją, może być dobra lub zła. Żałoba spełnia prawie wszystkie kryteria choroby. Osoba osierocona czuje się subiektywnie źle, jej zdrowie i funkcjonowanie społeczne pogarsza się. Mimo tych cech żałoba nie jest chorobą, ale naturalną reakcją na krytyczne wydarzenie, jakim jest śmierć.
Przeżywanie żałoby można podzielić na etapy, które charakteryzują się przeżywaniem odmiennych emocji. Etap pierwszy to wstrząs, szok, często otępienie, występuje bezpośrednio po stracie, uczucia, które dominują to żal, gniew, rozpacz i lęk. Etap drugi to zaprzeczanie, niedowierzanie i dezorganizacja – uczucie, które dominuje to pustka. Etap trzeci to właściwa żałoba – rozpacz, poczucia krzywdy, charakteryzują go długie okresy smutku, wycofania, poczucie bezradności, bezsilności i częsty płacz (ten etap w zależności od doznanej straty może trwać od kilku miesięcy do kilku lat). Etap czwarty to ukojenie, uświadomienie sobie straty, następuje dostosowanie do sytuacji, smutek i żal nie są już tak dominujące co dzień, pojawiają się serdeczne wspomnienia które wywołują radość a nie tylko ból. Etap piąty to akceptacja straty, powrót do codzienności, zaczynamy myśleć o przyszłości pozytywnie, wyznaczamy nowe cele, pragnienia, życie znów nas cieszy.
tel. 24h - 71 34 34 909
Żałoba
tel. 24h - 71 34 34 909
Czym jest żałoba?
Żałoba to proces jaki następuje po utracie kogoś bliskiego. Samo słowo wywodzi się od łacińskiego „płakać”, co wskazuje na jej ścisłe powiązanie z cierpieniem. Przyjmuje się, że żałoba po rodzicach i współmałżonkach trwa rok, po dziadkach – pół roku, po rodzeństwie – do 4 miesięcy, – po ciotce, stryju lub wuju – 3 miesiące. Niektórzy twierdzą, że żałoba winna trwać przynajmniej 9 miesięcy (tyle ile wynosi czas od poczęcia do narodzenia). Jednak nie tyle ważna jest długość czasu poświęconego na żałobę, ile sposób, głębia jej przeżycia.
Żałoba może przybierać różne formy w odmiennych kulturach. Często towarzyszą jej liczne zwyczaje ułatwiające jak najpełniejsze wyrażenie bólu po stracie (np. noszenie ciemnych ubrań). Dla procesu przezwyciężania bólu związanego ze stratą i żałobą niezwykle cenne są takie obrzędy i rytuały, jak: pogrzeb i jego przygotowanie, osobiste pożegnanie ze zmarłym, spotkanie rodziny i przyjaciół po pogrzebie, okres oficjalnej żałoby, zachowanie pamiątek, a także świadome przeżywanie kolejnych rocznic śmierci. Gdy któraś z bliskich nam osób umiera i zostaje pochowana bez naszego udziału, wtedy w dłuższej perspektywie cierpimy jeszcze bardziej, gdyż zaczynamy dotkliwie odczuwać fakt, że nie pożegnaliśmy się ze zmarłym.
Żałoba jako reakcja psychologiczna
Żałoba jest procesem psychologicznej, społecznej i somatycznej reakcji, stanowiącej odpowiedź na utratę i jej konsekwencję. Jest powszechnie spotykaną reakcją, może być dobra lub zła. Żałoba spełnia prawie wszystkie kryteria choroby. Osoba osierocona czuje się subiektywnie źle, jej zdrowie i funkcjonowanie społeczne pogarsza się. Mimo tych cech żałoba nie jest chorobą, ale naturalną reakcją na krytyczne wydarzenie, jakim jest śmierć.
Przeżywanie żałoby można podzielić na etapy, które charakteryzują się przeżywaniem odmiennych emocji. Etap pierwszy to wstrząs, szok, często otępienie, występuje bezpośrednio po stracie, uczucia, które dominują to żal, gniew, rozpacz i lęk. Etap drugi to zaprzeczanie, niedowierzanie i dezorganizacja – uczucie, które dominuje to pustka. Etap trzeci to właściwa żałoba – rozpacz, poczucia krzywdy, charakteryzują go długie okresy smutku, wycofania, poczucie bezradności, bezsilności i częsty płacz (ten etap w zależności od doznanej straty może trwać od kilku miesięcy do kilku lat). Etap czwarty to ukojenie, uświadomienie sobie straty, następuje dostosowanie do sytuacji, smutek i żal nie są już tak dominujące co dzień, pojawiają się serdeczne wspomnienia które wywołują radość a nie tylko ból. Etap piąty to akceptacja straty, powrót do codzienności, zaczynamy myśleć o przyszłości pozytywnie, wyznaczamy nowe cele, pragnienia, życie znów nas cieszy.
Koniec żałoby
Żałobę można uznać za zakończoną, jeśli człowiek przestał się bać miejsc, ludzi czy okoliczności przypominających o straconym bliskim, nie stara się ich unikać, potrafi obiektywnie ocenić swoje relacje ze zmarłym, dostrzega zarówno ich dobre jak i złe strony (nie idealizuje go, nie wyolbrzymia jego zasług, ale też nie zaniża znaczenia zmarłego), pożegnał się ze zmarłym. Po zakończeniu żałoby nie wraca się do „normy”, do stanu sprzed tragicznych wydarzeń. Rzadko jest to możliwe. Ale możliwe jest osiągnięcie takiej równowagi, która pozwoli się otworzyć na nowe doświadczenia, nowe propozycje i nowe zadania. Wspomnienia i żal po stracie bliskiej osoby pozostaną, ale uczucia te nie będą dominować, pozwalając cieszyć się życiem i realizować kolejne życiowe zadania.